Dziś wyjątkowo monotematycznie, ale deszczowa pogoda za oknem wywołuje we mnie ducha minionej jesieni, w czasie której malretowałem się jazzem i soulem, bo tak mi było fajnie. Poniżej kilka niezłych kawałów na tegoroczną pluchę.
The 1975 „Sincerity is Scary”
Nigdy nie przepadałem za The 1975 i chyba dalej nie do końca nie przepadam, ale coś się we mnie ruszyło kilka dni temu, po usłyszeniu tej piosenki. Od świetnego tytułu, po muzyczne brzmienie i genialny refren, kupuję „Sincerity is Scary” w całości. Delikatne jazzowo-soulowe nutki w tle to już tylko czysta przyjemność. I bardzo bym chciał, żeby „Sincerity…” królowało gdzieś chociaż na jednej liście przebojów, aby przywrócić moją wiarę we współczesną muzykę.
Leifur James „Mumma Don’t Tell“
„Mumma Don’t Tell“ to klimat rodem z Krainy Deszczowców. Odległy, nasycony echem wokal buduje drżące napięcie, które uwalnia się przy pomocy fortepianowych wstawek, niczym jesienne krople spadającego deszczu, lekko przeziębione i pozbawione letniej tymczasowości. Nie, te krople zostaną już z nami na kolejne chłodne miesiące. Leifur James sprawnym ruchem otwiera drzwi spadającym liściom i wprowadza nas w świat gorących herbat i grzanego wina. Tak właśnie, w sposób nadzwyczajnie nasycony jazzową poezją, witam dzisiaj zbliżającą się jesień.
Pearl De Luna „London Lullaby”
Nie wiem, ile osób wytrzyma taką dawkę skondensowanych jazzowych klimatów, ale mam nadzieję, że czytasz dalej. „London Lullaby”, czyli londyńska kołysanka, to już prawdziwy listopad. Z uspokojającą perkusją, która kojarzy mi się z triphopem i pewną monotonną, rozbujaną, monochromatyczną jakością, która otwiera oczy mojej wyobraźni na wzburzoną zawieruchę, ulewne deszcze i ciepłe światła zapachowych świec. Dajcie mi koc i książkę, bo już się nie mogę doczekać tych długich wieczorów.
Photo: Steve Harvey / unsplash
Bartek Music | Sound Mine 
Numer dwa chyba najbardziej mi się spodobał.
🙂 Ale spokój w podróży według mnie jest ważniejszy niż jej długość. Poza tym są wagony sypialne, więc właściwie podróż staje się prawie bez niedogodności jakichś.
Pozdrawiam!
LikeLiked by 1 person
Ja zaś za The 1975 przepadam! Nowe single jakoś średnio do mnie przemawiają, aczkolwiek ten, o którym wspomniałeś jest zdecydowanie najlepszy. Po raz pierwszy chyba chciało mi się ponownie odtworzyć kawałek i faktycznie, wyróżnia się na tle pozostałcyh piosenek zespołu.
LikeLiked by 1 person
The 1975 gdzieś tam kręcą mi się od paru lat, ale nie znalazłam jeszcze w sobie tyle siły, by odsłuchać którąś z ich płyt od 1 do ostatniej sekundy. Grają bardzo poprawnie. Nowe single kojarzę, a ten jest zdecydowanie lepszy od TOOTIMETOOTIMETOOTIME.
Nowy wpis na https://the-rockferry.pl/
LikeLiked by 1 person
The 1975 zaskoczyli mnie tym utworem, i to jakże pozytywnie, bo dotychczas nie wyobrażałam sobie ich w podobnej stylistyce. Moi faworyci z tego wpisu. Ale podoba mi się też “Mumma Don’t Tell” – ma świetny klimat, aż przechodzą dreszcze.
Zapraszam na nowy wpis, pozdrawiam 🙂
LikeLiked by 1 person
Lubię The 1975 🙂
LikeLike
Ta piosenka The 1975 jest bardzo fajnie skomponowana. Melodia jest świetna.
Nowy post. Zapraszam
scarlett95songs.blogspot.com/
LikeLiked by 1 person
Trochę mnie śmieszy to takie gadanie: “Nie mogę się doczekać jesieni, kocyka, herbatki i ciekawej książki”, szczególnie że tak teraz brzmi co drugi post na moim Twitterze. 😀
Najbardziej podoba mi się “Mumma Don’t Tell”, a szczególnie późniejsza część. “London Lullaby” ma rzeczywiście klimacik. Najmniej podoba mi się “Sincerity is Scary”, to takie pobrzdękiwanie na raz. 😉
U mnie nowy wpis, zapraszam i pozdrawiam.
LikeLike
„Sincerity is Scary” – The 1975 to jeden z tych zespołów, które po prostu słucha się TYLKO i WYŁĄCZNIE wieczorową porą. Za kilka świetnie brzmiących nocą kawałków bardzo szanuję. „Sincerity is Scary” jakoś specjalnego na mnie wrażenia nie wywołało, choć te chórki a’la gospel mnie urzekły. Generalnie refren jest w porządku 😛
„Mumma Don’t Tell“ – takie numery docenić chyba mogą tylko koneserzy jazzu. Choć w sumie nie jest tak, że ja tego numeru nie doceniam. Lubię jazz, ale może nie ten akurat numer. Kurczę, to nie tak, że mi się nie spodobał. Niech mi ktoś załączy ten kawałek podczas kolacji w fajnej restauracji albo w jakimś klimatycznym barze z piwem. O! tak bym to widział 🙂
„London Lullaby” – kawałek na deszczowe dni – taka pierwsza myśl. Fajny wokalik, ale jako całość to tak jak z poprzednim numerem.
Pozdrawiam!
https://songarticles.wordpress.com/
LikeLiked by 1 person
Okej, tylko żeby nie było, że jestem jakimś jazzowym purystą 😉 Nie zamęczam się jazzem codziennie, jedząc przy tym oliwki nadziewane anchois. Po pierwsze dlatego, że anchois nie znoszę, a po drugie, aż tak pretensjonalny nie jestem, ha ha 🙂
Takie utwory, jak te powyżej, zarezerwowane są na niektóre dni, bardziej wieczory, i akurat kilka dni temu jeden z nich mi się przydarzył 🙂
LikeLiked by 1 person