[Muzyka] Diane Birch “Nous”

Gdzieś pomiędzy solowymi dokonaniami Tracey Thorn, a ezoterycznym klimatem pierwszych płyt Portishead, czai się nieśmiale aspirujący do nich głos Diane Birch. Jej ostatni album, wydany niezależnie “Nous”, to leniwy dramat w pięciu odsłonach. Duszne dźwięki fortepianu, wyżęte z przestrzeni, współgrają z klaustrofobicznymi, pozbawionymi ozdobników melodiami. Prostota i surowość to klucz do tej krótkiej płyty, trzeciej w dorobku Diane, która prezentuje swoje zalety niespiesznie, niemal z ociąganiem, tak jakby cały świat miał czas czekać na refren. A jednak to właśnie w tym z pozoru apatycznym nastawieniu tkwi istota i przesłanie tego albumu, którego tytuł, z francuskiego “my”, przekłada się na greckie słowo oznaczające “świadomość”. Jak zwykle w takich przypadkach, najważniejsze jest jednak to, czego nie słychać. Podprogowa wiadomość wieńcząca uderzenie w klawisz samotnego fortepianu. Tęsknota zwisająca z ostatniego dźwięku saksofonu. Cicha desperacja tkwiąca w monotonnym rytmie nigdzie nie spieszącej się perkusji. Tak zupełnie nie wakacyjnie, ale przeszywając na wskroś najprzyjemniejszymi dreszczami.