[Muzyka] Garść nowości: Polaczek, Eliza A. Tkacz, STANISLAVV

Koment: Rok mija bezlitośnie szybko, a ja w dalszym ciągu nie zdążyłem zaprzyjaźnić się na dłużej z wystarczającą ilością płyt. Nieuniknione podsumowania wywołują we mnie lekki stres, bo znowu mam więcej pojedynczych piosenek niż albumów. Czy to moja wybredność, czy raczej fakt, że coraz mniej płyt prezentuje przemyślaną całość? W międzyczasie, w dzisiejszym wpisie, wykonuję lekki zwrot w kierunki muzyki z Polski. Robię to zdecydowanie zbyt rzadko, dlatego dziś z wielką przyjemnością prezentuję trzy ulubione polskie piosenki mijającego tygodnia.

Polaczek “Suple”

Polaczek w odsłonie alternatywno rockowej to mrok i tajemnica. Enigmatyczny tekst zabiera nas w świat symboli i niedopowiedzeń. Brzmienie wywołuje dreszcze. „Suple” to świetny kawałek na jesienne wieczory, podróż do wewnątrz i doświadczenie niemal mistyczne. Uwielbiam klimaty, które wypełniają mnie emocjonalnymi wątpliwościami, od tego w końcu jest muzyka, pozwalam więc sobie na maksymalne zanurzenie w tej nieoczywistej i mocno wciągającej niepewności.

Eliza A. Tkacz „Love”

Właśnie wydana, druga EPka Elizy, „Itaka”, to eklektyczna kolekcja brzmień i nastrojów. „Love”, utwór wieńczący całość, to zaspokajający muzyczny głód finał. Uwagę przykuwają elektroniczne elementy, budujące nostalgiczny klimat dźwięki syntezatorów, które nadają tej piosence intrygującego kolorytu. Niczym z odległej, nie istniejącej już epoki, do której wraca się z gigantycznym sentymentem. Słuchanie „Love” zabiera mnie do miejsca przesiąkniętego nietuzinkową wrażliwością, miejsca dosyć bezbronnego, ale jednocześnie ciepłego i bezpiecznego.

STANISLAVV „pójdę już”

Znaleziony zupełnie przypadkiem utwór „pójdę już” przykuł moją uwagę deszczową melancholią i takim smutkiem, z którego nie chce się wychodzić. Akustyczna gitara i śpiewy ptaków to akompaniament do tekstu pełnego żalu i rozterek złamanego serca. Ten liryczny portret niespełnionej miłości na szczęście nie popada w przerysowany kicz, o co przecież bardzo łatwo, tylko w inteligentny sposób rozrysowuje pogniecione emocje i przez kilka minut zapodaje słuchaczowi flashback w świat własnych, osobistych, niekoniecznie wesołych wspomnień.

Photo: Erik Witsoe / unsplash