[Muzyka] Spóźniony zapłon: Harts „Offtime” / „Daydreamer” / „Breakthrough”

Potrzebny jest nie lada talent, aby już w chwilę po debiucie zasłużyć sobie na porównania do takich artystów, jak Jimi Hendrix, Prince, czy Lenny Kravitz. Darren Hart, znany w Australii pod pseudonimem Harts, mimo rosnącej popularności, wciąż uparcie pisze, nagrywa i produkuje piosenki w prywatnym studiu, mieszczącym się w jego… sypialni. Ten, urodzony w Indiach człowiek-orkiestra ma coś, czego wielu młodym twórcom brakuje. Genialny dystans do inspirujących go prekursorów, który pozwala mu rozwijać własny talent w niezależnie obranym przez siebie kierunku oraz łączyć muzyczne skrajności inteligentnie i z muzycznym wyczuciem.

Trzy sygnowane przez niego wydawnictwa, które ukazały się do tej pory to „Offtime” (EP, 2013), „Daydreamer” (LP, 2014) i „Breakthrough” (EP, 2015). Jest to droga od zafascynowanego dźwiękową fuzją nastolatka do w pełni świadomego młodego artysty, który grą na gitarze kosi konkurencję z wirtuozerską precyzją. Różnica pomiędzy pierwszym a ostatnim wydawnictwem, zaledwie kilka lat, to jednocześnie lata świetlne w muzycznej ewolucji Hartsa. Od elektronicznego, funkującego, chwilami wręcz dyskotekowego pop-rockowego dzieciaka, po czerpiącego garściami z kilkudziesięcioletniej historii rockowych klasyków wizjonera.

Gigantyczny postęp, poczyniony w tak krótkim czasie, tylko zaostrza apetyt na więcej i lepiej. Sądząc po nowościach na YouTube’owym kanale Hartsa, jest szansa i na jedno, i na drugie. Natomiast w międzyczasie, nie pozostaje chyba nic innego, jak tylko oderwać się od reszty świata przy pomocy słuchawek i odlecieć przy dźwiękach jego gitary. Efekt murowany.