Koncert: Ed Sheeran

Ed Sheeran ma fanów wręcz fanatycznych. Wystarczy jedno słowo ze sceny, a tupaniu, piskom i krzykom nie ma końca. Energia bucha z widowni na arenie w Amneville (Francja), ludzie tańczą, bujają się, świecą komórkami. Rozglądam się dokoła i mam wrażenie, że wszyscy znają na pamięć słowa każdej piosenki. Ed, sam na scenie, w żółtej koszuli w kratę, ociera pot z czoła. Nieśmiały chłopak, a przynajmniej takie sprawia wrażenie, jakby niedowierzał gorącemu przyjęciu, które zgotowała mu francuska publiczność.

Jest wszystko. Nawet „Nina”. Ed spala się na scenie, na żywo sampluje wszystkie instrumenty, człowiek-orkiestra. Apogeum gorąca osiąga maksimum przy pierwszych dźwiękach „Thinking Out Loud”, pięknym kawałku o bezwarunkowej miłości. Ludzie szaleją, śpiewają na całe gardło. Każda kolejna piosenka witana jest z rozentuzjazmowanym krzykiem. Wiadomo, największe hity trzyma się na koniec, a więc koniec musi być blisko. Nie pozwolą mu zejść ze sceny, myślę sobie i przyłączam się do rozśpiewanego tłumu. Jakaś niewidzialna energia niesie tę publiczność, pulsujący bas wżera się w ściany. Koniec? Jaki koniec? Jest jeszcze „I See Fire”, „The A Team” i oczywiście „Sing”. Brakuje może tylko „Afire Love”, ale kto by narzekał w obliczu tak idealnego występu.

Nie wiem, na czym polega fenomen Eda Sheerana, ale na pewno nie spodziewałem się aż tak intensywnego przeżycia. Jechałem na koncert nastawiając się na „chłopaka z gitarą”, a potraktowany zostałem pełnowymiarową emocją i być może rzeczą najważniejszą – bezwzględną szczerością wobec własnych słów i własnej muzyki. Ed nie wymyśla przezwisk dla swoich fanów, nie nazywa ich „little monsters”, czy „Beliebers”, a ludzie tę skromność nagradzają miłością. Ed Sheeran na tę miłość zdecydowanie zasługuje.

Ed Sheeran, Amneville, 30/01/2015.